در این مقاله به بررسی تاریخچه روان شناسی جنسی و رشته سکسولوژی در جهان خواهیم پرداخت. در اروپای قرن نوزدهم، موضوع های جنسی تابو محسوب می شدند و مسائل جنسی بعنوان سکسولوژی نیز سركوب میشدند. با این حال، بسیاری از دانشمندان و متفکران در این دوره و در نیمه اول قرن بیستم ایده های جدیدی را در مورد مسائل جنسی مطرح کردند.
تاریخچه رشته سکسولوژی و روانشناسی جنسی
به طور کلی فرض بر این است که طب جنسی مدرن توسط روانپزشکان و متخصصان پوست آلمانی پایه گذاری شده است. با این حال، پائولو مانتگازا (1831-1910)، استاد آسیب شناسی و مردم شناسی ایتالیایی، احتمالاً بنیانگذار طب جنسی مدرن بود.
چندین دهه قبل مانتگازا، کارهای تجربی را توسعه دادد و نظریه های جنسی جدیدی را عنوان كردد و علم جدیدی را پایه گذاری کردد که آن را « علم در آغوش گرفتن » نامید. او، زمانی که از رابطه جنسی صحبت می کرد به كلمه ی « عشق » اشاره کرد و هرگز از اصطلاح ” جنسی ” استفاده نکرد. پائولو علاوه بر علاقه اش به فیزیولوژی حالت‌های عصبی و اثر داروها ( مانند کوکائین )، در مورد تمایلات جنسی زنانه، تمایلات جنسی در کودکان، خودارضایی، اختلال نعوظ، واژینیسم و ناباروری مردانه و زنانه نوشت. او پیوند گناد را در قورباغه ها امتحان کرده بود و خون و افزایش دما را در هنگام نعوظ آلت تناسلی اندازه گیری کرد.
حتی قبل از مانتگازا، دانشمندان در اروپا عملکرد جنسی را بدون در نظر گرفتن این موضوعات به عنوان یک رشته جدید در پزشکی مورد مطالعه قرار دادند. یکی از نمایندگان برجسته کنراد اکهارد (1822-1905)، فیزیولوژیست آلمانی اهل گیسن است. او تحقیقات اولیه تشریحی و فیزیولوژیکی را در مورد فرآیند نعوظ در حیوانات انجام داد و نشان داد که امکان ایجاد نعوظ از طریق تحریک الکتریکی ساختارهای عصبی مغز و نخاع وجود دارد. او عارضه عصبی را توصیف کرد و ادعا کرد که نعوظ تنها به احتقان وریدی بستگی ندارد ( باور عمومی كه در زمان او وجود داشت ).
رویکردی نو در روان پریشی جنسی
ریچارد فریهر فون کرافت ابینگ (1840-1902) یک روانپزشک اتریشی-آلمانی بود. کار اصلی او در حیطه ی روان پریشی جنسی بود كه یکی از اولین كسانی بود که به بررسی موضوعات جنسی مانند ارگاسم کلیتورال و لذت جنسی زنانه، حالات روانی مجرمان جنسی و همجنس گرایی، پرداخت. برخلاف باور عمومی و علمی در آن زمان، کرافت ابینگ یکی از اولین نویسندگانی بود که به این نکته اشاره کرد که همجنس گرایان یا دگرباشان از بیماری روانی یا انحراف جنسی رنج نمی‌برند.
از طریق کشف و توسعه روانکاوی به عنوان یک مکتب روان درمانی مهم، زیگموند فروید (1856-1939) اهل وین نیز تأثیر زیادی بر روان شناسی جنسی و سکسولوژی گذاشت و با نوشتن کتاب سه رساله در مورد نظریه مسائل جنسی از سال 1905 به عنوان جسورانه ترین و تأثیرگذارترین مشارکت او در نظر گرفته می شود.
به گفته هارتمن : « مقصود فروید این بود که روانکاوی را نه تنها به عنوان بخشی از علم پزشکی، بلکه به عنوان یک اکتشافی جامع ایجاد کند. روشی که باید کمکی جدید و منحصر به فرد به درک انسان داشته باشد. با این رویکرد، روانکاوی می‌توانست به مفاهیم جدیدی در بسیاری از دانش‌ها کمک کند و تأثیر عمیقی بر ادبیات، فلسفه و هنر بگذارد. برجسته ترین فردی كه حوزه ی مسائل جنسی قبل از 1933 در برلین کار می‌کرد مگنس هیرشفلد بود. در سال 1897، او اولین ” سازمان حقوق همجنسگرایان ” را تأسیس کرد. کمیته بشردوستانه ای که به مطالعه علمی همجنس گرایی اختصاص داشت. او در سال 1908 اولین مجله رشته روان شناسی جنسی را در برلین ویرایش کرد. اگرچه این مجله ماهانه فقط برای یک سال منتشر شد، رشته روان شناسی جنسی به طور رسمی راه اندازی شد و به سرعت به یک تخصص دانشگاهی تبدیل شد. مگنوس هیرشفلد با سازماندهی اولین کنگره بین المللی روانشناسی جنسی در برلین در سال 1921 همکاری بین المللی متخصصان سلامت جنسی را آغاز کرد. در سال 1928، او به همراه هاولاک الیس و آگوست فورل، لیگ جهانی اصلاحات جنسی را تأسیس کرد. در میان بسیاری از انتشارات او یکی از اولین کتاب های درسی جامع روان شناسی جنسی با عنوان ” معرفت جنسی ” منتشر كرد. هیرشفلد همچنین پیشگام فیلم های آموزشی جنسی بود. مهمترین پروژه او تأسیس انستیتوی روانشناسی جنسی در سال 1919 بود. این مکان مکانی برای اطلاع رسانی و آموزش عمومی، درمان بیماران و تحقیقات علمی واقع در مرکز برلین بود. مانند هیرشفلد، بسیاری از دانشمندانی که در این مؤسسه کار می کردند یهودی بودند : به عنوان مثال : فلیکس آبراهام و لودویگ لوی لنز ( جراحان افراد ترنسكشوال )، آرتور کرونفلد ( روانپزشک ) و برنهارد شاپیرو ( اولین درمانگر هورمونی کریپتورکیدیسم ). به دلیل شرایط سیاسی در آلمان، موسسه و همکارانش به طور فزاینده ای تحت فشار قرار گرفتند. هیرشفلد بعنوان یک سکسولوژیست در سال 1930 آلمان را برای یک تور جهانی ترک کرد و در کشورهای خارجی سخنرانی کرد و به رشته سکسلوژی پرداخت. او هرگز به کشور خود بازنگشت. در سال 1933، مؤسسه در برلین غارت شد و کتابخانه آن توسط ناسیونال سوسیالیست ها ویران شد. می توانید مقاله سکس تراپی چیست و آموزش جنسی بزرگسالان را بررسی کنید.
انیشتین مسائل جنسی
به گفته یک روزنامه آمریکایی، هیرشفلد ” انیشتین مسائل جنسی ” بود. او در سال 1935 در نیس فرانسه درگذشت، هنری هاولاک الیس (1859 – 1939)، یک پزشک انگلیسی که هرگز كار پزشکی نکرده بود، زندگی خود را وقف مطالعه علمی موضوعات جنسی کرد. او حامی آزادی جنسی بود و یکی از اولین متفکران مدرنی بود که تابوهای ویکتوریایی را مورد مسائل جنسی به چالش کشید. علاقه او به زیست شناسی انسان در شش جلدی « مطالعات در روانشناسی جنسی » که بین سالهای 1897 و 1910 منتشر شد به اوج خود رسید. با این حال، آن را یک شاهکار جامع زیست شناسی جنسی انسان می دانند. الیس فعالیت جنسی را بیانی سالم و طبیعی از عشق می دانست و به عنوان قهرمان حقوق زنان و آموزش جنسی شناخته شد. یکی از انحرافات جنسی در مقاله مالش دوستی چیست را بخوانید.
هری بنجامین (1885-1986) در برلین متولد شد اما تحقیقات بالینی و علمی خود را در ایالات متحده توسعه داد. علاقه او در حیطه ی تحقیقات هورمونی بود، اما کار اصلی او به آنچه که خود بعدا به عنوان ” ترنسکشوالیسم ” توصیف کرد، اختصاص داشت ( حوزه جدید تحقیق در زمانی که حتی پوشیدن لباس های مرتبط با جنس مخالف در انظار عمومی اغلب غیرقانونی بود ). ارنست گرافنبرگ (1881-1957) پزشک آلمانی الاصل دیگری بود که در طول جنگ جهانی دوم به ایالات متحده مهاجرت کرد. او به دلیل ساخت دستگاه داخل رحمی (IUD) و مطالعاتش در مورد نقش مجرای ادرار زن در ارگاسم، توصیف انزال بحث برانگیز زنانه و ناحیه G که مجرای ادرار در نزدیکترین فاصله به دیواره واژن است، كه به نقطه گرافنبرگ، یا نقطه جی (G)، شهرت دارد و توسط جان دی پری و بورلی ویپل نام گذاری شد.
بنجامین و گرفنبرگ نمایندگان برجسته ای هستند که می توان آن را پیوند دهندگان آمریکا با اروپا نامید. آنها که در زمان‌های مختلف و به دلایل مختلف آلمان را ترک کردند، هر دو در ایالات متحده شغلی ایجاد کردند و بخشی از جامعه پزشکی بودند که بعد از نابودی کامل رشته روان شناسی جنسی ( رشته سکسولوژی ) در اروپا بین سالهای 1933 و 1945، آن را دوباره شروع کردند.
